آئین مستان

صحنه ی درد و ملال است اینجا

خون سادات حلال است اینجا

دل جبرئیل امین می سوزد

خانه ی کیست چنین می سوزد

دل شب کوچه پر از دود شده

کوچه از دود مه آلود شده

بین کوچه چه مگر رخ داده

پیرمردی روی خاک افتاده

شاید او پیر حقایق باشد

نکند حضرت صادق باشد

نه عبایی نه ردایی دارد

کاش عمامه به سر بگذارد

سر سجاده وی را آزردند

بکشیدند به خاکش بردند

به دلش لَخت شراره ها را

او پیاده است سواره ها را

هر زمان خورد زمین مادر گفت

بین کوچه شه دین مادر گفت

تا از آن کوچه به آن کوچه رسید

مقتل مادر خود را چو دید

یاد غصب فدک افتاده دلش

آتش افتاد به گُر یاد دلش

کوچه های مدینه دوباره یک غریب دیده / یکی رو پای برهنه روی خاکها کشیده

دوباره عمامه از سر یه مظلوم افتاده / کوچه این منظره رو یه بار دیگه هم دیده

تو همه عالم و آدم انگاری فقط خدا / غریبی رو برا اهل این کوچه آفریده

شبونه سجاده رو هم از زیر پاش کشیدن / اینقدر غریبی رو کسی تو دنیا ندیده

یه بار دیگه به آشیونه ای آتیش زدن / طعم سوختن و دوباره دَرِ کوچه شنیده

کجاست اون خونه ای که مردم همه آتیش زدن / کجاست اون بانوی غم دیده و قامت خمیده

صدای ناله می یاد یکی میگه وای مادرم / زیر دست و پای گل به خاك و خونها تپیده

هر کسی تو مدینه جون بده با غربت و غم / می بینه یه قد کمون لحظه ی آخر رسیده

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

بازم مدینه دلم حزینه / یه آه جان سوز از ته سینه

بازم یه خونه آتیش گرفته / آخه مدینه رسمش همینه

باز در سوخته، دیوار سوخته / عبای سوخته، دستار سوخته

فقط می بینم میون سینَم / خالی جای مسمار سوخته

دوباره آتیش غمُ غصه به جونم افتاد / داد غمی که حتی یک لحظه نمیره از یاد

کاشکی عدو با ضرب لگد هاش پهلوم می شکست / ولی با طعنه به مادرم ناسزا نمی داد

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

سالم پهلو، سالم زانو / نشده زخمی گوشه ی ابرو

منو کشوندن تو کوچه اما / قنفذ نیومد، سالم بازو

داغ مدینه است بلای جونم / سیلی نخورده خانم خونم

نگفت برا من تابوت درست کن / نگفت بعیده زنده بمونم

خدا میدونه چی میگذره تو دل شکستم / من سینه ام از این دنیا، بار سفر بسته ام

من به یاد مصیبت عمه زینب انداخت / رد طنابی که مونده روی دستای خسته ام

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

با چشای تر مثل کبوتر / میزنم از درد هر لحظه پر پر

مسموم زهرم تشنه ی آبم / زمزمه دارم غریب مادر

دیگه رسیده لحظه آخر / روضه می خونم با دل مظطر

روضه ی حنجر، نیزه خنجر / قتل برادر کنار خواهر

همه می دیدن جدم رمق توی پیکرش نیست / کسی به غیر از گرگ بیابون دور ورش نیست

گرد و غباری بلند شد عمامه از سر افتاد / کمی گذشتُ دیدم بدن هست،ولی سرش نیست

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

ای زهر چه کردی با قلب و دل امام صادق / زین داغ بعالم خون شد دل هر شیعه ی عاشق

ای وای ، از ظلم ستمگر گردیده عزادار / مولای غریب موسی بن جعفر

مظلوم مظلوم یا امام صادق / مسموم مسموم یا امام صادق

او بود و غریب و جان و دل او ز غم فسردند / او را ز خانه با پا و سر برهنه بردند

دردا ، آن دشمن نامرد بر حال امام خنده می کرد

تا بود بعالم قلبش ز زمانه بود خسته / می سوخت بیاد  آن سینه و پهلوی شکسته

می سوخت بیاد  درد علی و درد زمانه / می سوخت بیاد  آن آتش و آن حمله به خانه

 دردا ، از کینه نامرد مولا ، راحت شد از این درد

شاعر:ابراهیم قانع

منی که مشهدالرضا رو دیدم / منی که صحن کربلا رو دیدم

نمیتونم ببینم حرم نداری

منی که مُهر عشقته رو سینم / منی که زائرِ شهر مدینم

نمیتونم ببینم حرم نداری

قبر مادر بی نشونه / قبر پسر ویرونه

شاهه بی حرم

آسمون باز هوای گریه داره / که بقیع پُرِ از گرد و غباره

خادم و زائر و روضه خون نداره

به خدا همه ی درد من اینه / بمیرم توی گرمای مدینه

روی قبرت آقا سایبون نداره

قبر مادر بی نشونه / قبر پسر ویرونه

شاهه بی حرم

پای تو همه زندگیم رو باختم / خواب دیدم یه ضریح برا تو ساختم

زیارت نامه توی حرم میخونم

به خدا اگه من حاجت روا شم / دوباره زائر کرببلا شم

سلام تورو به ارباب میرسونم

قبر مادر بی نشونه / قبر پسر ویرونه

شاهه بی حرم

تنها نشد ز زهر ستم آب پیکرت / یک عمر ریخت آتش اندوه بر سرت

هر روز بود روز تو از دود آه ، شب / هر لحظه ریخت خون دل از دیده ی ترت

آنشب که شعله گشت ز کاشانه ات بلند / یاد آمد از شکستن پهلوی مادرت

بردند دست بسته ترا چون علی  / ولی سیلی نخورد پشت در خانه همسرت

خصمت نگاه داشت سه ساعت به روی پا / دیگر نبود بسته دو بازوی خواهرت

بودند اهل بیت تو بعد از تو بس عزیز / سیلی نزد کسی به گل روی دخترت

تیغ ستم سه بار به رویت کشیده شد / دیگر نخورد چوب به لبهای اطهرت

این غم مرا کشد که به شهر مدینه نیست / جز بوسه ی نسیم به قبر مطهرت

غربت نگر که پشت در بسته ی بقیع / صورت نهد به دامن دیوار زائرت

در حیرتم چگونه کفن شد جنازه ات / چیزی نمانده بود ز اندام لاغرت